کوکوپیت نوعی بستر کشت است که با استفاده از الیاف پوست و پوشش میوه نارگیل تهیه می‌شود.
کوکوپیت معمولا به صورت فشرده به بازار عرضه می شود و مصرف کننده نهایی با افزودن آب به این الیاف فشرده آنها را برای استفاده آماده می کند. بعد از افزودن آب، هر ۱ کیلوگرم کوکوپیت فشرده می تواند به ۱۵ لیتر کوکوپیت مرطوب تبدیل شود.
کوکوپیت نسبت به پیت ماس آب بیشتری نگهداری می کند ولی پیت ماس از مواد آلی بر خوردار هست و یک ماده آلی است که از بقایای نوعی خزه های خاص که تقریبآ تجزیه شده اند، تهیه می گردد.
این ماده شبیه اسفنج عمل کرده و آب را تا ۲۰ برابر وزن خود در خاک نگه میدارد، در نتیجه رطوبت خاک بالا رفته، باعث صرفه جویی قابل توجه در مصرف آب و عدم شسته شدن مواد غذایی موجود در خاک شده و ضمن اصلاح خاک از سفت شدن و فشردگی آن جلوگیری نموده و در عین حال در مورد خاکهای سست بر عکس عمل کرده و آنها را فشرده و مناسب رشد گیاه در می آورد و درصد هوای لازم خاک را تامین می نماید
لذا باعث طولانی تر شدن عمر گیاه و ازدیاد و مرغوب تر شدن محصول میگردد
بهتر است برای خاک گلدان از ترکیب :
پیت ماس +کوکوپیت + پرلیت استفاده کنید.
این ماده شبیه اسفنج عمل کرده و آب را تا ۲۰ برابر وزن خود در خاک نگه میدارد، در نتیجه رطوبت خاک بالا رفته، باعث صرفه جویی قابل توجه در مصرف آب و عدم شسته شدن مواد غذایی موجود در خاک شده و ضمن اصلاح خاک از سفت شدن و فشردگی آن جلوگیری نموده و در عین حال در مورد خاکهای سست بر عکس عمل کرده و آنها را فشرده و مناسب رشد گیاه در می آورد و درصد هوای لازم خاک را تامین می نماید لذا باعث طولانی تر شدن عمر گیاه و ازدیاد و مرغوب تر شدن محصول میگردد

در مورد کاشت بذر بهتره از مخلوط این دوتا به نسبت ۷۰درصد کوکوپیت و۳۰ درصد پیت ماس استفاده شود.
در مورد گل رز و توت فرنگی هم صدق میکنه .

در کتابهای قدیم به پیت «تورب» (به زبان فرانسه) میگفتند. همچنین «کمپوست» در واقع کلماتی هستند که امروز با کلمه انگلیسی «Peat» هموزن هستند.
در باتلاقها، آبگیرها و قسمتهایی از رودخانه‌ها که گل و لای انباشته میشود، گیاهان علفی رشد میکنند و در زمستان یخ میزنند و لاشه‌شان همانجا دفن میشود. در طی سالیان دراز این لاشه‌ها همراه با بقایای چوب درختان و مردار حیوانات و حشرات روی هم انباشته شده و پوسیده میشود. در چنین مناطقی به دلیل رطوبت بسیار بالا عمل تجزیه بسیار کند انجام میشود و محیط شرایط اسیدی دارد. این لایه‌ها سالها و دهه‌ها و شاید قرنها روی هم انباشه شده و ممکن است تا چندین متر ضخامت داشته‌باشند.

خوشبختانه در ایران و در مناطق مختلفی به طور طبیعی پیت وجود دارد. ولی خوشبختانه (از آنجا که این میراث برای آیندگان حفظ میشود) یا متاسفانه (به دلایلی) هنوز مجوزهای لازم برای برداشت از منابع این مکانها صادر نمیشود و (بسیار متاسفیم که) به طور قاچاق این برداشتها انجام میشود. از جمله مکانهای معروف که پیت‌های بسیار غنی دارند دریاچه نئور اردبیل است. عمر پیت این دریاچه به چندین هزار سال میرسد ولی برداشت غیرمجاز و قاچاق به آن صدمات بسیار وارد میکند. دریاچه استیل در شهر آستارا نیز نمونه بهتری است که به دلیل خشک نشدن چندین ساله این آبگیر امکان برداشت پیت آن محدود است ولی هنگامی که دریاچه خشک میشود تلافی چندین سال خشک نشدن آن در می‌آید.

ولی مصرف گلخانه‌ها از طریق واردات پیت‌ماس از اروپا و آسیای جنوب شرقی تامین میشود. مارکهای مختلف پیت‌ماس در ایران وارد کنندگان رسمی دارند و از کشورهای مختلف مانند آلمان، هلند، استونی، ترکیه و … پیت‌ماس وارد کشورمان میشود که درجه‌بندیها و رنگ‌بندیها و مصارف مختلفی دارند و هنگام خرید باید به نوع پیت و مورد مصرف آن توجه شود.

از آنجا که برخی برداشتها از منابع پیت غیراصولی و مضر برای این مناطق (Peatlands) هست. برخی باغبانان استفاده از پیت را مجاز نمیدانند و سعی میکنند در کارهاشان از پیت‌های اینگونه استفاده نکنند.